Welkom op mijn website Wereldoorlog in beeld. De bedoeling van deze website is mijn hobby te delen met andere die net zoals ik geïnteresseerd zijn in Wereldoorlog I & II. Honderden van begraafplaatsen, musea, monumenten en herdenkingen kan je hierop terug vinden. Met regelmaat zullen er fotoalbums bijgeplaatst worden eveneens blogpagina's over uitstappen en evenementen. Meer info over mij kan je terug vinden op de wie ben ik pagina Veel plezier !!

Nieuwe fotoalbums

update 25/08/2017

Fotoalbums tocht Verdun 17/05/2017

Update 26/07/2017

Fotoalbums tocht Verdun 16/05/2017

Update 15/07/2017

Fotoalbums tocht Arras en Henegouwen 04/05/2017

Henegouwen

Update 01/07/2017

Fotoalbums tocht Frankrijk 03/05/2017

Update 16/06/2017

Fotoalbums tocht Frankrijk 21/04/2017

Update 29/05/2017

Fotoalbums Noord Frankrijk 24/04/2017

Update 28/05/2017

Fotoalbums Fronttour 30/04/2017

Update 25/05/2017

Fotoalbums Somme tocht van 20/04/2017

Update 28-04-2017

Fotoalbums Frankrijk 28-03-2017

fotoalbums Ceremonies 07-03-2017

fotoalbums Frankrijk 07-03-2017

fotoalbums Frankrijk - West-Vlaanderen 27-01-2017

fotoalbums Frankrijk - West-Vlaanderen

fotoalbums begraafplaatsen Wallonië 11-12-2016

Het Deutscher Soldatenfriedhof Menen is een Duitse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in de Belgische stad Menen. Ze ligt langs de Groenstraat op 2,6 km ten noordoosten van het stadscentrum en gedeeltelijk op het grondgebied van Wevelgem. Er rusten bijna 48.000 gesneuvelde Duitse soldaten, waarmee het de grootste Duitse begraafplaats van Vlaanderen is. De toegang bestaat uit een bakstenen gebouw waarin men de registers met de namen van de slachtoffers kan raadplegen.

Het terrein is beplant met eiken en kastanjebomen waartussen platte grafstenen liggen waarop de namen van meerdere soldaten staan. Daartussen staan verspreid enkele kruisjes uit lavasteen. In het midden staat een achthoekige herdenkingskapel. De begraafplaats wordt beheerd en onderhouden door de Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge.

De begraafplaats werd vanaf juni 1917 gestart en tot juni 1918 gebruikt. Op het einde van de oorlog lagen hier meer dan 2.600 Duitse en 30 Britse militairen begraven. In de jaren 1920 werden de 30 Britse gesneuvelden overgebracht naar Tyne Cot Cemetery (1) en Harlebeke New British Cemetery (29). Omstreeks 1930 werden de graven van de Duitse militaire begraafplaatsen in Wevelgem, Moorsele, Izegem, Kuurne en Rollegem-Kapelle naar Menen overgebracht, waardoor de begraafplaats bijna 6.500 graven telde.

In de periode 1955-1957 werden de bijna 200 Duitse militaire begraafplaatsen en ereperken van de Eerste Wereldoorlog die verspreid lagen over België (behalve een aantal specifieke gevallen en de begraafplaatsen in de provincie Luxemburg) herleid tot vier.

Ongeveer 130.000 stoffelijke resten uit deze begraafplaatsen werden overgebracht naar de begraafplaatsen van Langemark, Vladslo, Hooglede en Menen. In Menen kwamen gesneuvelden uit 53 kleinere begraafplaatsen terecht. Onder leiding van de Duitse architect Robert Tischler[1] werd de begraafplaats heraangelegd en het achthoekige mausoleum en een ontvangstgebouwtje werden opgetrokken.

Rond de kapel liggen acht sarcofaagdeksels, waarop de namen en plaatsen van de 53 begraafplaatsen staan vanwaar de gesneuvelden waren overgebracht. De grafstenen werden in 1991 vernieuwd.

Funeral Service for Nineteen unknown soldiers

Op 28/09/2017 vond op New Irish Farm Cemetery te Ieper een begrafenisplechtigheid plaats voor 19 onbekende soldaten. Deze soldaten werden bij graafwerken in 2014/2015 op een industrieterrein aan de Briekestraat (Ieper) gevonden. Het gaat om 11 soldaten waar men geen naam en Regiment heeft van terug gevonden , van 8 soldaten heeft men enkel het Regiment terug kunnen vinden nl : 4 soldaten van het Essex Regiment , 1 van de Monmouthshire Regiment , 1 van de Argyll and Sutherland Highlanders , 1 van de Northhumberland Regiment en 1 van de Royal Irish Regiment.

fotoalbum van plechtigheid

Ceremonieboekje

1917… de Derde slag bij Ieper woedt in alle hevigheid: Zonnebeke, Passendale, Polygon Wood worden namen die voor eeuwig een plaats krijgen in het collectieve geheugen.

2017… Op de plaats waar de slag zich 100 jaar geleden voltrok werd op 24 april, op de vooravond van ANZAC day, een heus Vredesbos ingehuldigd.

Het Vredesbos Polygon Wood is meer dan een bos. Het is een plek die ons herinnert aan de gruwelijke gebeurtenissen van de Eerste Wereldoorlog. De 523 hoogstammen in het bos herdenken elk een gekende, gesneuvelde militair die op één van de twee begraafplaatsen van het Polygoonbos zijn laatste rustplaats vond.

Op 24 april 2014 onthulde Vlaams minister van Natuur Joke Schauvliege er het vredesmonument als herinnering aan de vele niet geïdentificeerde gesneuvelden van beide begraafplaatsen van het Polygoonbos. Het monument is ontworpen en ontwikkeld door kunstenaar Peter Coopman naar een idee van Erik Malfait, de boswachter van het Polygoonbos die er de herinnering aan WOI dikwijls aan de lijve ondervindt.

Het Vredesmonument draagt in zich de boodschap dat de vrede het haalt op oorlog… dit wordt gesymboliseerd door de roos die straks de prikkeldraad - vervaardigd uit 1918 meter bandstaal – zal overgroeien/verzachten.

De vijf herdenkingsbomen rond dit monument verwijzen naar de betrokken landen: Australië, Canada, Duitsland, Nieuw-Zeeland en het Verenigd Koninkrijk. Deze 5 herdenkingsbomen werden tijdens de inhuldiging geplant door vertegenwoordigers van die betrokken landen, onder wie de Australische minister van Veteranenzaken Dan Tehan.

Het aanplanten van het vredesbos maakt deel uit van het project ‘Taking care of Flanders Fields’ van het Agentschap voor Natuur en Bos. Van 2014 tot 2018 herdenkt het ANB onder die noemer 100 jaar WOI, de rol die de natuur heeft gespeeld in de oorlog maar ook de innerlijke kracht van de natuur om zich te herstellen. In dit kader wordt het nieuwe vredesbos straks ook ingezaaid met klaprozen waardoor het bos in een vurige bloemenzee zal omgetoverd worden. Het zal deze emotioneel geladen setting alleen maar versterken.

Joke Schauvliege, Vlaams minister van Natuur: “De hoop op vrede maken we vandaag voelbaar in het Polygoonbos. Want waar 100 jaar geleden jongens uit Australië, Nieuw-Zeeland, Canadan Duitsland en het Verenigd Koninkrijk naar Flanders Fields kwamen om te strijden en helaas ook vaak te sterven… planten vandaag ministers, ambassadeurs en vertegenwoordigers van diezelfde vijf naties samen bomen en bossen van vrede.”

Sabine Vanderhaeghen, schepen voor Herdenking van de gemeente Zonnebeke: “De 523 bomen die symbool staan voor de levens van jonge militairen die hier door de Eerste Wereldoorlog werden verwoest, vormen het uitgangspunt bij dit project. Met het kenniscentrum van het Memorial Museum Passchendaele 1917 en het onderzoeksproject de ‘Passchendaele Archives’, willen we hun herinnering levendig houden. Hun levensverhalen willen we ontsluiten voor de komende generaties zodat ze blijvend herdacht worden.”

Joke Schauvliege, Vlaams minister van Natuur: “Taking care of Flanders Fields doen we trouwens niet alleen van 2014 tot 2018… Taking care is onze core business… overal en elke dag opnieuw ondernemen we acties om onze natuur in stand te houden en om nieuwe natuur te creeëren, Het realiseren van nieuw bos, zoals dit Vredesbos, kadert binnen dat beleid.

Het Vredesbos Polygon Wood kwam tot stand door een nauwe samenwerking tussen het Agentschap voor Natuur en Bos en het Departement Buitenlandse Zaken van de Vlaamse overheid, het Memorial Museum Passchendaele 1917 en het gemeentebestuur van Zonnebeke.

“Onze artillerie begon met één enkele fantastische klap en duizenden granaten floten door de lucht en barstten in een lange rechte streep vol vlammen en vernieling ongeveer 180 meter verder voor de wachtende infanterie neer … de 4.000 mannen van de zes aanvallende bataljons sprintten vooruit. Ergens achter de lijn van vernieling lagen hun slachtoffers bibberend in hun pillendozen, versteld van het plotselinge geweld, verdwaasd door het gedreun van de granaten …daarna kroop [het spervuur] heel langzaam vooruit … Een lange rij verkenners maakte zich los van de dichte massa mannen en volgde achter het oprukkende scherm van granaten … Duizenden kogels uit machinegeweren vlogen (boven hun hoofd) door de lucht en floten schril op hun doel af terwijl vele Vickers machinegeweren door de wrange morgenlucht ratelden. Dit waren slechts de tingelende noten van windinstrumenten in het helse orkest dat voor hen speelde, want het oorverdovende gedreun van de snelvurende 18-ponders, het hesere gebulder van de grote aantallen kanonnen achter hen en de ontzettende klappen van granaten en zware explosieven in het spervuur voor hen, werden nu opgenomen in het vreselijke ritmische geraas van het perfecte spervuur van trommelvuur. Zo werd op 26 september 1917 om 5u50 de Divisie in de Slag om Polygon Wood gelanceerd.”

Ondanks hun zware verliezen, was de Slag om het Polygonebos de belangrijkste en de meest beslissende overwinning van de 5de Australische divisie op het Westelijke Front. Na de oorlog werd de Butte als een geschikte plaats gekozen om een gedenkteken ter ere van de divisie op te richten. Ontworpen door majoor-generaal J.J. Talbot Hobbs, een vooroorlogse architect die tijdens de veldslag het bevel over de 5e divisie voerde, is dit monument een van de vijf gedenktekens die het offer van de divisies van de Australian Imperial Force op het Westelijke Front herdenken. De andere vier gedenktekens liggen in Frankrijk.

Op maandag 31 juli 2017 zal het 100 jaar geleden zijn dat ter hoogte van de gehuchten Pilkem en Hagebos de eerste dag van één van de bloedigste en meest uitputtende veldslagen van de Eerste Wereldoorlog, namelijk de slag om Passendale, plaats vond. Weken vooraf werden de Duitse stellingen gebombardeerd, in de hoop in een snelle beweging de steden Roeselare en Torhout, in te nemen, de havensteden Oostende en Brugge te bevrijden en het Kanaal en de Noordzee te kunnen vrijwaren van de Duitse onderzeeërs, die een geseling waren voor de aanvoer van troepen en bevoorrading van de Britse troepen.

Een massale Britse troepenopbouw, zware artilleriebeschietingen en nieuwe Duitse inzichten in verdediging zouden bepalend worden voor het relatief beperkte resultaat van het offensief. Vanaf de eerste dag van de aanval bleven de resultaten onder de verwachtingen, vooral in het zuidelijke deel van de Ieperboog. In het vlakkere noorden werden daarentegen wel behoorlijke resultaten bereikt, vooral op het grondgebied van Langemark. Zo slaagde de 38e Welshe Divisie er in om in één dag op te rukken van het kanaal bij Boezinge tot aan de Steenbeek, een indrukwekkende prestatie voor een eenheid die vooral samengesteld was uit vrijwilligers en dienstplichtigen. Drie Welshmen wonnen die dag het Victoria Cross, een uitzonderlijk hoge onderscheiding voor moed: één vocht met de Guards Division, twee met de 38e Welshe Divisie.

De verliezen waren echter zwaar. Eén van de opvallende slachtoffers was de dichter Hedd Wyn, pseudoniem van soldaat Ellis Evans . Hij viel bij de wijk Hagebos en werd begraven werd op Artillery Wood Cemetery (Boezinge), niet ver van de Ierse dichter Francis Ledwidge, die eveneens op 31 juli omkwam.

Op initiatief van een Langemarkse werkgroep gaven deze gebeurtenissen in 2014 aanleiding tot de oprichting van het Welsh National Memorial, het laatste nationaal monument dat aan het voormalig front opgericht werd. Het project zette Langemark- Poelkapelle nog sterker op de kaart als één van de belangrijkste WO1-frontgemeentes

Het project maakte een dusdanige indruk op de bevolking en regering van Wales, dat besloten werd om de nationale herdenking van de Grote Oorlog op deze plaats te organiseren, exact op de honderdste verjaardag van de gebeurtenissen. In de aanloop naar de hoofdplechtigheid, die ‘s namiddags doorgaat, worden ook een vroeg-ochtendceremonie en een herdenking voor de dichters Hedd Wyn en Francis Ledwidge georganiseerd.

De Slag bij Fromelles vond plaats op 19 en 20 juli 1916 door Britse en Australische troepen nabij het Franse dorpje Fromelles het was tevens de eerste keer dat Australische troepen werden ingezet in Frankrijk. De aanval diende als afleidingsmanoeuvre voor de Slag bij de Somme zo’n 80 kilometers verder. Deze aanval leidde tot een complete fiasco voor de Britse en Australische troepen van de zowat 10.000 tot 15.000 soldaten kwamen er 7.080 om het leven en 3.500 gewond , bij het Duitse leger die ongeveer 30.000 soldaten hadden in het gebied kwamen er tussen de 1.600 en 2.000 manschappen om het leven.

In 2007 werden er 250 Australische en Britse soldaten gevonden in een massagraf in het Pheasant Wood nabij Fromelles. Deze soldaten werden met een plechtigheid op 19 july 2010 begraven op een nieuwe begraafplaats : Fromelles (Pheasant Wood )Military Cemetery. De voorbije jaren is het Joint Australian and British Identification Board erin geslaagd om 144 soldaten een naam te geven aan de hand van persoonlijke spullen en DNA onderzoek. In 2016 werden 6 soldaten van een naam voorzien, dit jaar (2017) heeft nog 1 Australische soldaat een naam gekregen.

Lange Max was de bijnaam van een groot Duits kanon (type 38cm SK L/45 Max) dat tijdens de Eerste Wereldoorlog werd gebruikt voor het beschieten van de Franse stad Duinkerke. Er stond onder andere een exemplaar van het kanon in het Stokerijbos in de wijk Leugenboom in de Belgische gemeente Koekelare. Dit kanon was de grootste in zijn soort en maakte deel uit van de zogenaamde Pommernbatterij. De bouw van het kanon startte in 1915 en werd in 1916 voltooid. Het werd pas in 1917 in werking gesteld om Duinkerke en Ieper onder vuur te nemen.

Met een gewicht van 77.600 kg en een lengte van 17,13 meter werd de Lange Max het grootste kanon dat tot dan toe was gebruikt. De Lange Max was geplaatst op een affuit, die uit twee grote zijwanden bestond en in een betonholte van 20 meter doorsnede op een spil draaide. Deze holte had een bijzondere vorm om het een schootsveld van 157° te kunnen geven, waarvan de as over Duinkerke loopt. De Lange Max kon projectielen tot op 75 km afstand schieten. De projectielen van dit kanon hadden een doorsnede van 0,38 m, een lengte van 1,80 m tot maximum 2,10m en een gewicht van 750 kg. Ze moesten dan ook met een speciaal karretje tot bij het kanon gebracht worden. Het sluitstuk had een doormeter van 1,00m. De bediening was elektrisch, maar er was ook handbediend drijfwerk voorzien. Aan het affuit was een beschermingscel voorzien voor de geschutsbedieners, gebouwd in sterk plaatijzer van 50mm dikte. De indrukwekkende geschutbedding is nog steeds te zien in het Lange Max Museum te Koekelare.

De Lange Max had het voornamelijk op Duinkerke gemunt. Ook Ieper werd vanuit Koekelare beschoten. Door de beschieting van Duinkerke hoopten de Duitsers om aan het front het moreel aan te tasten. De Lange Max was niet het enige kanon met dit doel, ook de Predikboombatterij opgericht in 1915 te Klerken beschoot Duinkerke. De Predikboombatterij kon deze beschietingen slechts één zomer volhouden. Het kanon werd op 29 augustus 1915 vernield door twee Franse marinekanonnen.

De eerste schoten van de Lange Max werden gelost op 27 juni 1917. Die dag stortten op Duinkerke 47 obussen neer. De projectielen van de Lange Max naar Duinkerke waren 90 seconden onderweg. De eerste granaat kwam op het casino van Malo-les-Bains terecht. Dit was het hoofdkwartier van het 15de Britse korps. Er vielen 24 slachtoffers: 11 doden en 13 gewonden. In Duinkerke werd men verplicht om speciale schuilplaatsen te bouwen.

In het totaal kreeg Duinkerke vanuit Koekelare 32 beschietingen te verduren: 411 granaten maakten er ongeveer 300 slachtoffers (114 doden, 185 gewonden. Naast Duinkerke werden ook Ieper, Veurne, Koksijde, Alveringem, Fortem, Sint-Winoksbergen en Klein-Leisele beschoten. De geweldige losbarstingen van het kanon waren tot in Torhout en zelfs Oostende voelbaar. Ook veel huizen in Koekelare werden beschadigd.

De geallieerden zochten naar het kanon met vliegtuigen, maar de Duitsers verhinderden dit door rook te maken op verschillende plaatsen in de buurt met behulp van teerputten.

Uiteindelijk viel het kanon op 17 oktober 1918 toch in handen van de Belgische soldaten, nadat het op 16 oktober 1918 om 2h40 voor het laatst had geschoten. Voor hun vlucht ondernamen de Duitsers een poging om het kanon te vernietigen. Met neergelaten loop werd een granaat afgevuurd. Normaal zou de granaat voor hij volledig uit de loop van het kanon was, op de dikke muur stoten en zo het kanon vernietigen. De Duitsers hadden hun eigen creatie onderschat. De granaat drong dwars door het gewapend beton om 800 meter verder in de velden te ontploffen.

Na de Eerste Wereldoorlog werd het kanon tijdens het interbellum een toeristische attractie. Belgen uit alle hoeken van het land, maar ook Duitsers, Engelsen, Nederlanders en Fransen waren nieuwsgierig naar de Lange Max. Er werd commercieel handig op ingespeeld. Vele oorlogsinvaliden stonden aan de ingang om prentkaarten en andere souvenirs te verkopen of om mensen te gidsen.

Tweede Wereldoorlog

Tijdens de Tweede Wereldoorlog lieten de Duitsers in de lente van 1941 Lange Max in stukken springen. De bevolking werd op voorhand bevolen om alle deuren en vensters open te zetten. Om het metaal van het voormalige kanon af te voeren werd een spoorlijn aangelegd. Deze lijn liep van Leugenboom tot het station van Eernegem. Vanuit Eernegem werd het metaal verder naar Duitsland getransporteerd waar het zou worden omgesmolten.

In 1969 werd het voorstel gedaan om een indicatiesteen te plaatsen "hier stond de Lange Max". Het idee werd pas in 1978 werkelijkheid. Maar het bleef niet enkel bij deze steen. In 1997 ontstond de werkgroep Lange Max. Het jaar erop kocht deze werkgroep de hoeve waar de toegang tot het kanon zich vroeger bevond. In 2000 werd op deze plaats een vredesmuseum en herinneringspark ingericht; dit museum maakte eind 2014 plaats voor een volwaardig vernieuwd museum, het Lange Max Museum.

10 juli 2017

In de sector Nieuwpoort plande het Britse XVde Korps, onder bevel van generaal Henry Rawlinson, in de zomer van 1917 een aanval om een hoofdaanval vanuit de Ieperboog richting Oostende en Zeebrugge te ondersteunen.

Codenaam van de zijdelingse aanval vanuit Nieuwpoort was ‘Operatie Hush”. Een onderdeel van de plannen was om de Duitsers in de rug aan te vallen door een landing op het strand in de omgeving van Middelkerke. Er waren zelfs tanks voorzien.

Eind juni verschenen voor ‘HUSH’ Engelse, Schotse, Rhodesische, Australische en Nieuw-Zeelandse legereenheden in Nieuwpoort. Zij zouden het tweede front vormen in de grootscheepse aanval vanuit Ieper tegen de duikboothavens Oostende en Zeebrugge. Die dubbele aanval werd echter in Brits bloed gesmoord. In Nieuwpoort door een Duitse verrassingsaanval, ‘Operatie Strandfest’ en de hoofdaanval vanuit Ieper geraakte niet verder dan Passendale.

De Duitsers zagen de aanval als de beste verdediging en starten om 6 u ’s morgens een verrassingsaanval tegen de smalle strook van Britse linies op de noorderoever van de IJzer. Operatie Strandfest was een van de eerste operaties waarin de Duitsers zowel artillerie, infanterie en vliegtuigen inzetten. De Duitsers experimenteerden hier ook met diverse soorten gifgas en met vlammenwerpers.

Hevige Duitse artilleriebeschietingen bestookten het bruggenhoofd ter hoogte van Nieuwpoort-Bad, en vernielden andere noodbruggen over de IJzer. Daardoor werden de Britse troepen volledig geïsoleerd en was geen aanvoer van versterkingen mogelijk. Met bovenmenselijke inspanningen konden de Schotse bataljons zich handhaven op de Redan, zodat het sluizensysteem daarachter veiligheid gesteld werd en de inundatie gered was.

Die militaire tegenslag was geen reden voor de Britten om Operatie Hush af te blazen. Het artillerieduel tussen Duitsers en Britten verhevigde nog en duurde tot september. In die drie maanden werd Nieuwpoort met de grond gelijkgemaakt. De Duitse verrassingsaanval gevolgd door het maandenlange artillerieduel resulteerden in meer dan 3000 gesneuvelden van het Britse XVde Korps, 1.300 krijgsgevangenen en 556 officieren en soldaten met een onbekend graf wiens namen vereeuwigd staan op het British Memorial to the Missing nabij het Koning Albert I-monument Nieuwpoort.

Kolonel Scott Clingan, Defensie Attaché en vertegenwoordiger van de Ambassadeur van Australië

Mr Maxwell Irving, Adj.-directeur Politieke en publieke diplomatieke betrekkingen, en vertegenwoordiger van de Ambassadeur van Groot-Brittannië

Overige buitenlandse deelnemers:Capt. Everson en Maj. Mac Carthy – namens The Royal Regiment of Fusiliers

Capt. Heugh – namens het 2nd Battalion The Royal Anglian Regiment

Provinciecommandant Christophe Onraet, Luit.-Kol. B. Van den Broeck, kwartiercommandant Kamp van Lombardsijde, een 3-koppige delegatie van het schepencollege van Koksijde en 10-tallen vaandeldragers van Vaderlandslievende verenigingen.

Tekst : www.grensnieuws.be

link naar fotoalbum

link naar filmpje

Op 22 juni 1943 werd de B17 bommenwerper van de Olbinski bemanning door Duitse jachtvliegtuigen neergeschoten op hun missie van Grafton Underwood in Engeland naar Antwerpen. Het vliegtuig explodeerde vlak in de buurt van deze plek (Wilhelminadorp – Oude Zeedijk). Vier bemanningsleden verloren hun leven. Deze manen riskeerden hun leven voor onze vrijheid.

Wij herdenken al de kameraden die zijn gestorven in dienst van hun vaderland in de zaal van gerechtigheid en vrede en wiens herinnering wij zullen koesteren. Hun erfenis aan ons is onze vrijheid die zij hebben gewonnen door hun moed, kameraadschap en toewijding aan hun plicht. De zielen van de rechtvaardigen zijn in de hand van God.

We remember before God and command to His safe keeping, those who have died fort heir country and fort he liberation of Europe and the establishment of peace throughout our continent.

Theys hall not old, as we that are left grow old: Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and the moring. We will remember them.

Een Argentijnse jonge man sneuvelt als Belgisch soldaat !

Jean Roqué (Juan Maria Roqué Alsina) werd geboren op 25 juli 1897 in Buénos-Aires in Argentinië. Behorende tot de beau monde van die tijd, reisde hij – zoals het gebruikelijk was in die kringen - naar Europa en naar Frankrijk. Nog geen 18 jaar en reeds zocht hij het avontuur op en werd oorlogsvrijwilliger in het Belgische Leger op 27 maart 1915. Hij kreeg zijn opleiding in het Centre d’Instruction Parigné-l’ Evêque ten zuidoosten van Le Mans in Frankrijk. Na omzwervingen op verschillende plaatsen, kwam hij uiteindelijk op 21 april 1917 toe in de 3de Compagnie van het 1ste Bataljon van het 18de Linieregiment dat gestationeerd was in Leisele. Via Killem (Fr.) trok het 18de Linie naar de sector van Boezinge.

In de nacht van 18 op 19 juni 1917 werkte Jean in de loopgraven in de omgeving van de molen van Lizerne (Zuidschote) toen zijn makkers en hij getroffen werden door granaatscherven. Tijdens het transport door de brancardiers werd de groep een tweede maal geraakt door een obus. Hij werd overgebracht naar het Militair Hospitaal Clep in Hoogstade waar hij de volgende dag aan de opgelopen verwondingen overleed. Hij kreeg postuum het Kruis van Ridder in de Orde van Leopold II, het Oorlogskruis, de Overwinningsmedaille, de Herinneringsmedaille Oorlog 1914-1918 en de medaille Strijder-Vrijwilliger.

Op 19 juni 2017 zal het dus exact 100 jaar geleden zijn dat hij zijn leven verloor. Hij was hoogstwaarschijnlijk uniek als Argentijn in het Belgische Leger tijdens WOI.

Om hem en alle anderen die sneuvelden tijdens de Eerste Wereldoorlog te herdenken, wordt er een tentoonstelling en een plechtigheid georganiseerd met als thema: ‘Remember us, WO I in en rond Vleteren’.

De plechtigheid had plaats om 10.00 uur op de Belgische Militaire Begraafplaats, Sint-Maartensstraat in Westvleteren. De volgende autoriteiten hebben hun deelname al bevestigd: Zijne Excellentie Pablo Grinspun, ambassadeur van Argentinië, de heer Carl Decaluwé, gouverneur van West-Vlaanderen, Luitenant-kolonel Christophe Onraet, Militair commandant Provincie West-Vlaanderen, Luitenant-kolonel stafbrevethouder Carlos Vermeulen, Directeur CCMP, de heer Paul Breyne, ere-gouverneur en commissaris-generaal Wereldoorlog 1 en Burgemeester Stephan Mourisse van Vleteren.

2017 is opnieuw een belangrijk jaar voor Ieper in het kader van ‘100 jaar Eerste Wereldoorlog 2014-2018’. Een eerste topmoment wordt de onthulling en inhuldiging van de stenen ‘leeuwen van de Menenpoort’ met speciale Last Post op maandag 24 april 2017. Tegelijkertijd wordt in het In Flanders Fields Museum een kleine tentoonstelling over ‘de leeuwen’ geopend.

De twee stenen leeuwen die het schild van Ieper (België) houden en die sedert 1822 aan de trap van de lakenhallen stonden - het burgerlijk en zakelijk centrum van de stad - komen terug naar hun oorspronkelijke thuis als onderdeel van de herdenkingen van de Eerste Wereldoorlog.

Midden de 19de eeuw werden de leeuwen verplaatst naar de Menenpoort en stonden er ook nog tijdens de oorlog terwijl Ieper door Duits artillerievuur tot ruïnes herschapen werd. Duizenden Australiërs en andere geallieerde troepen kwamen voorbij de leeuwen op weg naar de Belgische slagvelden van het Westelijk Front. Velen onder hen zouden niet meer terugkeren.

De leeuwen, gebroken en beschadigd, werden later uit het puin gerecupereerd en in 1936 door de burgemeester van Ieper aan de Australische regering geschonken als een gebaar van vriendschap en uit erkentelijkheid voor de Australische opoffering.

Al die jaren staan ze als schildwachten te kijk voor iedereen die het Australian War Memorial in Canberra, de hoofdstad van Australië, binnen gaat.Op een gezamenlijk initiatief van de Belgische en de Australische regering komen deze leeuwen tijdelijk terug naar hun symbolische heimat aan de Menenpoort. Dit kadert in de eeuwherdenking van enkele van de meest cruciale gevechten van de Eerste Wereldoorlog met o.a. de Derde Slag bij Ieper, de Slag om Passendale, de Mijnenslag en het Polygoonbos.

Het historisch verhaal van de leeuwen zal gebracht worden in een dossiertentoonstelling in het In Flanders Fields Museum. Eerst schepen Jef Verschoore, tevens voorzitter van het IFFM: ‘We zijn zeer verheugd dat de verschillende overheden en andere partners zoals de Commonwealth War Graves Commission en de Last Post Association de krachten bundelen om dit mooie project te realiseren. Het is dan ook logisch dat ons museum deze iconische beelden de nodige duiding zal geven in een gratis te bezoeken tentoonstelling in de Lakenhallen’.

De directeur van het Australian War Memorial, Dr Brendan Nelson, verklaarde dat de sterke band tussen Australië en België, die gesmeed werd door de inzet en het offer van diegenen die door de Menenpoort stapten op weg naar het front, door dit gezamenlijk initiatief hernieuwd en verstevigd wordt.‘We zullen voor eeuwig verbonden zijn met de stad Ieper en het Belgische volk, en als teken van dankbaarheid voor deze unieke samenwerking zal het Australian War Memorial, met de hulp van de Royal Australian Air Force, de leeuwen van de Menenpoort terugbrengen naar hun oorspronkelijke thuishaven’, voegde Dr Nelson eraan toe.

‘België en Australië herdenken de catastrofe van de Eerste Wereldoorlog. De leeuwen zullen net vóór Anzac Day toekomen en zullen opnieuw de wacht optrekken op hun oorspronkelijke plaats. Ze zullen ons herinneren aan de prijs die door zovelen betaald werd tijdens de gevechten om Ieper, het Polygoonbos en Wijtschate-Mesen, waarbij vele duizenden geallieerden omkwamen.’

De leeuwen worden officieel onthuld tijdens een speciale Last Post op 24 april 2017. De Last Post is een plechtigheid die sinds 1928 elke avond georganiseerd wordt door de Last Post Association. Tijdens de plechtigheid op 24 april zal de Last Post voor de 30.655ste keer gespeeld worden. De leeuwen zullen op de brug vóór de Menenpoort opgesteld staan en terugkeren naar het Australian War Memorial na Wapenstilstandsdag 2017.

Een uitleenovereenkomst werd gesloten tussen de Australische en Belgische federale regering. De federale overheid staat in voor het transport van de leeuwen op Belgisch grondgebied en voorziet voor deze gelegenheid de tijdelijke inplanting van twee sokkels waarop de leeuwen zullen worden tentoongesteld.